Kategoria: Praca i życie

Bycie programistą nie oznacza bycie nudnym człowiekiem żyjącym w swoim świecie i myślącym jedynie o komputerach. Trochę mnie to przeraża, że w oczach wielu ludzi (szczególnie tych nieco starszych) programiści uchodzą za odludków, którzy żyją życiem internetowym. W rzeczywistości programista to człowiek jak każdy inny, może nieco bardziej niszowy niż pozostała część społeczeństwa, ale zawsze.

To prawda, że w firmie zachowuję się jak typowy programista – jestem tak pochłonięty pracą, że nie ma mnie dla nikogo i często nawet nie słyszę telefonu. Żona strasznie się na to denerwuje, ale nic nie poradzę, że w pracy jestem dla pracy i innych rzeczy nie ogarniam.

Żona? No tak, uwierzcie lub nie, ale programiści też mają żony. I dzieci. Jak wspominałem, jesteśmy ludźmi jak pozostali, a nie zaprogramowanymi robotami do pracy. Jako trzydziestoletni programista dorobiłem się już dwójki małych szkrabów, przy czym jeden właśnie z nich rozpoczyna dziś swoją przygodę z przedszkolem.

Dla syna postanowiłem nieco nagiąć swoje zasady dotyczące odcinania się od spraw rodzinnych w czasie pracy i wziąłem sobie pół dnia wolnego, by móc syna zaprowadzić po raz pierwszy do przedszkola. To dla niego i dla nas ważny dzień, dlatego musimy spędzić go razem.

Mam tę świadomość, że rodzice całe życie dzielnie pomagali mi we wszystkim, w czym mogli. Wiele osób narzeka na swoich bliskich i ich zachowanie, jednak ja na swoich rodziców nie mogę powiedzieć żadnego złego słowa. Oczywiście mają swoje wady – kto ich nie ma, jednak są bardzo dobrymi ludźmi, którzy dbali i dbają o przyszłość swoich dzieci i zrobiliby dla nich wszystko. Wiele słyszy się w dzisiejszych czasach o skłóconych rodzinach, w których trwają wojny o jakieś dobra materialne. U nas o takiej wojnie nie było mowy – rodzice umiejętnie podzielili wszystkie dobra na mnie i na mojego brata. Jeszcze jak byliśmy mali kupili jedno mieszkanie (w którym obecnie mieszkam ja z moją narzeczoną) i dwie działki, do tego rodzice mają jeszcze mieszkanie, w którym teraz mieszkają oni i brat. W przyszłości jedno mieszkanie i jedna działka będą moje  – reszta przypadnie bratu.

Uważam, że rodzice wykazali się zapobiegliwością. Wątpię czy kłócilibyśmy się z bratem o jakieś spadki po rodzicach, bo obaj jesteśmy spokojnymi chłopakami, ale dzięki rodzicom uniknęliśmy nawet rozważań na ten temat.  Mam trzydzieści dwa lata, pracuję jako programista C++ Słupsk i w przyszłości będę miał własne mieszkanie i dom, który wybuduję na działce od rodziców. Czy to nie wspaniała perspektywa?

Od pewnego czasu zbieram nawet pieniądze na budowę domu. I tak będę musiał wziąć kredyt, ale przynajmniej będzie trochę wkładu własnego. Życie zapowiada mi się całkiem przyjemnie.